Artikelindex

Dag 4: Wat zie ik…

 

De tocht van vandaag brengt ons naar het eilandje Mana en Piskeria met een klein dorpje.

In de schaduw leggen we onze boten neer, en na een korte verkenning van het dorpje en het eten van een ijsje, gaan we onder leiding van Bafo beginnen aan een wandeling.

Via olijven boomgaarden klimmen we langzaam om hoog naar de hoogste top van dit eilandje.

Door de brandende zon, is het een vermoeiende wandeling, maar het bereiken van de top vergoed veel en geeft ons een fraai uitzicht over het eilandje.

Na een poosje nemen we dezelfde weg terug via de smalle paadjes en de olijvenboomgaarden. Ondertussen heeft Jogi voor ons de lunch klaargemaakt en we genieten van de tonijnsalade met stukken brood.

Vanaf ons lunchplekje varen we terug richting open zee.

De golfslag is te stevig om langs de kliffen te varen waar de Kornati eilanden bekend om staan.

In de luwte van een eilandje gaan we aan land en wandelen en klauteren we richting de kliffen.

Jogi en Bafo weten een beschut liggende klif te vinden, vlakbij een inhammetje.

Vanaf deze klif kan je met een stevige duik het water in springen.

Onze jongelui laten zich deze kans niet ontnemen en een voor een springen ze in het zilte nat en de oudere jeugd…die maakt er de foto’s van!

Nadat iedereen zijn sprong heeft gemaakt keren we terug naar de kajaks om terug te varen richting de campsite.

Genietend van de omgeving dobber ik aan de staart van ons groepje.

Ineens wordt mijn blik getrokken door opspattend water.

Zie ik het goed? Het kan niet missen, twee dolfijnen schieten door het water en laten hun rugvinnen en snuitjes zien.

Ik gebaar richting Bafo, die altijd de achterhoede vormt, en hij steek ter bevestiging zijn hand op!

Ook hij ziet de grijze gestroomlijnde dolfijnen door de golven dartelen.

Helaas voor de overige deelnemers duiken de dolfijnen onder water bij het naderen van een speedbootje.

We blijven nog even ronddobberen, maar de beide “flippers” laten zich niet meer zien..een beetje teleurgesteld varen we verder.

Bij het naderen van ons “eiland” neemt de deining nog even stevig toe.

De golven lijken van alle kanten te komen, niet mijn favoriete golven en af en toe een laag steuntje gebruikend blijf ik overeind.

Blij toe, als het langer had geduurd, was ik vast zeeziek geworden….

Op het strandje geeft Bafo me nog een compliment, dat ik de dolfijnen zo snel gezien had.

Hij vertelt, dat dit voor het eerst was, dat hij hier dolfijnen had gezien.