Markermeer - Almere - paard van Marken
Zondagochtend om 8 uur spreken we af bij de club. Met een flinke tocht voor de boeg vindt Peter (organisator) het verstandig om vroeg te vertrekken omdat de wind misschien zou aantrekken in de middag. Kayaks op het dak en met 4 man in 2 auto's op weg naar Almere Oostvaardersdiep. In de auto rijdend op de dijk zeggen we nog, die golven vallen wel mee ;-). Peter en Pjotr zijn inmiddels ervaren grootwaterlieden en Erwin en ik de learners.
Bij de eerste peddelslagen op het Markermeer (windkracht 4 van rechts) sloeg even de twijfel toe, mijn boot ging direct 90 graden (wel rechtop) naar links. Na gebruik van skeg en rustige woorden van Pjotr begon het vertrouwen te groeien. Erwin leek er veel rustiger onder want die ging als een speer, en dat als eerstejaars lid!
Na een uur de ogen gericht op iedere aankomende golf en doorpeddelen was ik blij dat het iconische "Paard van Marken" steeds dichter bij kwam. Koffiepauze in zicht en we landen de kayaks op een 'tropisch' schelpenstrandje. Tijd voor foto's, koffie en de nodige energiegevulde koeken.
Het oorspronkelijke plan om door te varen naar Volendam vindt zelfs Peter wel iets teveel van het goede. Daar hoeven we dus niet lang over na te denken. In plaats daar van varen we naar het zuiden met wind en golfslag mee naar '2 windmolens'. Wow! dit is een heerlijk stukje varen: surfing the waves! (hier halen we denk ik de max snelheid van 12,2km/u) Bij een kleine inham een leuk plekje gevonden bij "Nes" waar we een uurtje in de zon genieten van broodjes en kayakverhalen.
Inmiddels is het begin middag en lijkt de wind wat aan te trekken (we zien steeds meer 'witte koppen'). Met het idee van een rechte lijn naar Almere vertrekken we vol goede moed naar het oosten. Peter had berekend dat het 2 uur varen zou zijn maar na ruim een uur zijn we alweer dicht bij de dijk van Almere. Ik begin de golven steeds leuker te vinden, ook met de zekerheid en herontdekking van de 'lage steun'.
Echter, we zijn door de sterke noorderwind behoorlijk zuidwaarts afgedreven en er zat niets anders op dan de laastste 8 km tegen hoge golven en straffe wind in te ploeteren. Na een (lang) uurtje noordwaarts was daar dan toch de ingang van Oostvaardersdiep.
Voldaan en vermoeid kunnen we deze tocht weer bijschrijven in het grootwaterlogboek als gezellig, uitdagend en gedenkwaardig!
Ronald